Niech się mylą, co do Ciebie. Pozwól im na to.

Nauczyłam się chronić siebie w stopniu niemal doskonałym. Nieczucie stało się moją strategią na odgradzanie się od świata, najszybszą drogą ucieczki. Tracąc z oczu to, co stawało się rzeczywistością – że każdego dnia ubywało mnie kawałek po kawałku. Aż w końcu przyszła ta myśl i to ogłuszające przeświadczenie, że od dłuższego czasu nie ma mnie wcale.
.
Wciąż nie mogę wyjść ze zdumienia, jakie to jest proste. Założyć zbroję, powtarzać „wszystko dobrze”, milczeć, gdy pali od środka, uśmiechać się, kiedy w środku rozpadasz się na kawałki. Banalnie proste. Uczono nas tego latami: taka masz być, tego nie wolno, ależ to głupie, wyprostuj się, nie rób tego, wstydź się! Tylko nikt nie wspomniał, jaką cenę nam przyjdzie za to zapłacić, nikt też nie wspomniał, że mamy wybór, że można inaczej, że można iść inną drogą. Wybrać inne życie. Nasze własne. Nikt nigdy nie wspomniał, że możemy wybrać…. siebie, tak po prostu. I nie przepraszać za to.
.
W tym nieczuciu i niebyciu tkwiłam bardzo długo. Nie, nie miałam momentu olśnienia, punktu zwrotnego, głośnego aha. Nic z tych rzeczy, na które tak bardzo czekamy. Żadnego znaku, który mówił „już czas, już możesz”. Jedyne, czego się wtedy uchwyciłam to myśl „że już nie mogę tak dalej”. Nie chcę. Nie mam siły już dalej uciekać.
.
To właśnie wtedy podjęłam decyzję, aby zawalczyć o siebie. Ja, która walką już tak bardzo była zmęczona. Byłam na nieustającej wojnie z ciałem, potrzebami, marzeniami, czuciem. Na nieustającej wojnie z samą sobą. Ale tym razem nie o taką walkę mi chodziło, nie o walkę, w której jestem swoim największym wrogiem. Ale o walkę, w której staję za sobą. Raz za razem. O walkę, która wypływa z czułości, ze złości (na którą w końcu sobie pozwalam), ze świadomości. O walkę o siebie, nie przeciw sobie.
.
Bałam się tego, co przebudziło się wewnątrz mnie. Przebudziło to słowo klucz, bo to nie było coś nowego, ani to czego mnie nauczono, ale coś, co było we mnie od zawsze. Płynęło w moich żyłach. Wypełniało każdą komórkę ciała. Coś na co nigdy nie było zgody i akceptacji, więc zamknęłam ten fragment siebie w ciemnej szufladzie na klucz. Myślałam, że to odpowiednie miejsce na niechciane części siebie. Zamknąć. Wyrzec się. Zapomnieć. Tak porzucamy siebie.
.
Teraz wiem, że kiedy udamy się wystarczająco daleko, poza nakazy, reguły, poza oczekiwania i powinności, dotrzemy do miejsca nieskażonego kłamstwem. Miejsca, w którym odnajdziemy siebie. Wcale nam nieobcą, być może zapomnianą, ale nieobcą. W końcu rozumiejąc, że ten głos, tak długo tłumiony, jest naszym własnym głosem. Głosem złości, frustracji, potrzeb, marzeń, bólu, wolności. Głosem dziewczynki, która stała przy tablicy próbując rozwiązać zadanie, którego nie rozumiała, czując się jeszcze głupsza, niż zazwyczaj. Dziewczynki wspinającej się po drzewach, która wciąż słyszała „nie wchodź tak wysoko”. Dziewczynki, której nikt nigdy nie nauczył, że jej ciało jest piękne, bez względu na kształt, czy rozmiar. Dziewczynki, którą uczono, że grzeczne dzieci tak się nie zachowują. Dziewczynki, która wcale nie chciała być grzeczna, ale chciała być kochana bez warunków wstępnych. Dziewczynki, której wpojono, co jest akceptowalne, a co trzeba skreślić.
.
Dziewczynki, na którą nigdy nie było w pełni miejsca, którą wciśnięto w ramy świata, chorego świata, według zasad, o których nigdy nie miała prawa decydować: „Taka masz być, na nikogo innego nie ma tu miejsca.”
.
Odnajdziemy ją w sobie. Tuląc tak mocno, jak tylko się da i mówiąc „przepraszam, że tak długo kazałam Ci czekać, zaopiekuję się Tobą.